Απο την σχολη του θοδωρη Γεωργόπουλου
Γεννήθηκε στον Πειραιά, στον Άγιο Βασίλειο στις 16 Απριλίου 1927.
Από ευκατάστατη οικογένεια. Ο πατέρας του ήταν διευθυντής της εταιρείας
«Γκιόλμαν» και είχε γνώσεις κλασικής και βυζαντινής μουσικής.
Πήγε στο Εμπορικό Γυμνάσιο με στόχο το νομικό κλάδο, αλλά η αγάπη του
για τη μουσική τον οδήγησε στο μπουζούκι.
Από ευκατάστατη οικογένεια. Ο πατέρας του ήταν διευθυντής της εταιρείας
«Γκιόλμαν» και είχε γνώσεις κλασικής και βυζαντινής μουσικής.
Πήγε στο Εμπορικό Γυμνάσιο με στόχο το νομικό κλάδο, αλλά η αγάπη του
για τη μουσική τον οδήγησε στο μπουζούκι.
Ο μέγας Μπέμπης … γεννημένος στον Πειραιά από μικρός ασχολήθηκε με τα έγχορδα
όργανα και μπόρεσε να μετατρέψει κατάρτιση σε δεξιοτεχνική απόλυτη ταχύτητα ΄
είναι ο μόνος που μπορεί να συγκριθεί με το βαρόνο του μπουζουκιού Μανώλη Χιώτη .
Υπερεπιδέξιος σολίστας με τεράστια γκάμα , άφθαστος με επιθετικότητα , πάθος , ευρηματικότητα , ύφος .
Τύπος υπερήφανος με αρρενωπή εμφάνιση , συνάμα και αυτοκαταστροφικός έμεινε έξω από την
δισκογραφία της εποχής του σπαταλώντας τα νιάτα του στα φημισμένα αμερικάνικα κέντρα της Αμερικής .
Δεν έπαιξε σε δίσκους πλην ελαχίστων περιπτώσεων και για αυτό συχνά έλεγε ‘’ εγώ δεν γίνομαι γραμμόφωνο κανενός ‘’
όποιος θέλει να μ’ ακούσει να’ρθει στο Πιγκάλ .
Μουσικός πάλκου έμειναν περίφημες οι μουσικές κόντρες του με τον Χιώτη .
Το 1956 ηχογράφησε στην Columbia το περίφημο σόλο ΄΄ Πενιές Μπέμπη ‘’το λεγόμενο και Ευαγγέλιο των φθασμένων μπουζουξήδων .
Μοναδικό είναι το παίξιμο του στο ¨Τύραννε μαύρε τύραννε ΄΄ Ποιος μπορεί να με γλυτώσει ‘’ Γεια σου Περαία Αθάνατε ΄΄ .
Από το 1955 – 1965 ταξίδευε συχνά στην Αμερική όπου ΄΄δίδασκε΄΄ το σωστό μπουζούκι
Οι ευαισθησίες του χαρακτήρα του και η μεγάλη του αδυναμία του στο ποτό κατέστρεψαν την καριέρα του και τη ζωή του .
όργανα και μπόρεσε να μετατρέψει κατάρτιση σε δεξιοτεχνική απόλυτη ταχύτητα ΄
είναι ο μόνος που μπορεί να συγκριθεί με το βαρόνο του μπουζουκιού Μανώλη Χιώτη .
Υπερεπιδέξιος σολίστας με τεράστια γκάμα , άφθαστος με επιθετικότητα , πάθος , ευρηματικότητα , ύφος .
Τύπος υπερήφανος με αρρενωπή εμφάνιση , συνάμα και αυτοκαταστροφικός έμεινε έξω από την
δισκογραφία της εποχής του σπαταλώντας τα νιάτα του στα φημισμένα αμερικάνικα κέντρα της Αμερικής .
Δεν έπαιξε σε δίσκους πλην ελαχίστων περιπτώσεων και για αυτό συχνά έλεγε ‘’ εγώ δεν γίνομαι γραμμόφωνο κανενός ‘’
όποιος θέλει να μ’ ακούσει να’ρθει στο Πιγκάλ .
Μουσικός πάλκου έμειναν περίφημες οι μουσικές κόντρες του με τον Χιώτη .
Το 1956 ηχογράφησε στην Columbia το περίφημο σόλο ΄΄ Πενιές Μπέμπη ‘’το λεγόμενο και Ευαγγέλιο των φθασμένων μπουζουξήδων .
Μοναδικό είναι το παίξιμο του στο ¨Τύραννε μαύρε τύραννε ΄΄ Ποιος μπορεί να με γλυτώσει ‘’ Γεια σου Περαία Αθάνατε ΄΄ .
Από το 1955 – 1965 ταξίδευε συχνά στην Αμερική όπου ΄΄δίδασκε΄΄ το σωστό μπουζούκι
Οι ευαισθησίες του χαρακτήρα του και η μεγάλη του αδυναμία του στο ποτό κατέστρεψαν την καριέρα του και τη ζωή του .
Ο Δημήτρης Στεργίου με το βίο του πέρασε σαν μοναδική-μοναχική παρουσία στο Πάνθεον της μυθολογίας του σύγχρονου λαϊκού πολιτισμού
.Γύρισε το 1965 με το πάθος του ποτού.Πέθανε δυστυχισμένος στο Θεραπευτήριο Ψυχικών Παθήσεων στο Δαφνί παραμονή Χριστουγέννων του 1972.
Ήταν σαν ήρωας αρχαίου δράματος : Τραγικότητα και Μύθος …
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου